'U bent veilig, meneer'

Vandaag was ik wat aan het dollen met leerlingen; verbaal bedoel ik uiteraard. Ik maakte grapjes, zij deden dat ook. En grijnzend zei ik dat ze moesten oppassen dat ze niet te vèr gingen; dat ik ook mijn grenzen had. Toen zei een meisje tegen me: 'Ja, maar u bent veilig, meneer'.

Ik heb het geïnterpreteerd of verstaan als een groot compliment. Ik ben blijkbaar veilig: bij mij kunnen ze rustig een beetje brutaal zijn of hun gevoelens onder woorden brengen. Dat is natuurlijk heel erg fijn, want dat probeer ik als leraar en als mentor ook juist te bereiken. Dat ze eerlijk tegen me durven zijn en dat ze aanvoelen dat ik het ze nooit zal kwalijk nemen als ze een keertje iets té spontaan er iets uitflappen. Voor een goed mentorschap is dat een absolute voorwaarde, lijkt mij althans.

Tegelijkertijd merk ik dat dit zinnetje blijft rondzingen in mijn hoofd: 'Ja, maar u bent veilig, meneer'. OK, mooi, ik ben veilig. Maar dat betekent dus dat dit meisje voor zichzelf vaststelt of volwassenen 'veilig' zijn of niet. Dat ze in haar leven ook mensen is tegengekomen die niet veilig zijn. Grote mensen die haar teleurgesteld hebben, die ze niet kon vertrouwen, die haar beeld van volwassenen op een negatieve manier hebben bepaald. En ook al weet ik echt wel dat niet iedereen aardig en betrouwbaar is: als een meisje van veertien dit onderscheid zó direct en duidelijk maakt, schrik ik daarvan.

Wat heeft zij meegemaakt, dat ze volwassenen beoordeelt op hun mate van veiligheid? Zelf ben ik vrij beschermd en veilig opgegroeid. Ik was niet op de hoogte van de gevaren die een kind konden bedreigen want ik werd er nooit mee geconfronteerd, en mijn ouders maakten er geen gewoonte van om mij bang te maken voor de grote, boze wereld. Toen ik vijftien was, had ik alles bij elkaar een keer of twee iets meegemaakt waarbij ik merkte dat mensen niet altijd zijn wat ze lijken. Een potloodventer op de hei en een gevalletje van zinloos geweld: dat was mijn score. Die dingen en alles wat ik daarna nog heb meegemaakt, hebben mij nooit het vertrouwen in de mens doen verliezen.

Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de veerkracht van jongeren, die soms onder heel moeilijke omstandigheden dagelijks de weg naar school weten te vinden en op de een of andere manier daar ook nog slagen.

Ik hoop dat ze ooit echt veilig zullen zijn.