In een hectische wereld als die waarin wij leven, is het soms moeilijk om te ontdekken wat waarheid is, wat zuiver is, wat juist is, wat jouw eigen waarheid, zuiverheid of juistheid is.
Dagelijks zie ik de jongeren voor mijn neus worstelen met zichzelf. Moeten ze hun driften volgen, of hun gevoel? Of moeten ze doen wat de ouders en de leraar zeggen? Zullen ze ooit het stadium bereiken dat ze intuïtief weten wat de goede weg is? Of blijven ze volgzaam volgen wat hun ouders, hun vrienden, de leraren, hun favoriete tv-programma's, hun peer group, hun idolen ze vertellen?
Misschien moet ik mijn leerlingen die illusie laten of misschien moet ik hem ze toch maar ontnemen: het mooie aan het leven is, dat er geen moment komt dat je denkt: 'Ja, nu weet ik het. Vanaf nu maakt niemand mij meer iets wijs!' Of misschien komt dat moment wèl, maar dan heeft het geen enkele eeuwigheidswaarde want een dag, een week of maand later kun je weer dat hele gevoel van zekerheid kwijt zijn. En daarna heb je misschien wel wéér zo'n moment, maar ook dát houdt geen stand.
Het leven is een aaneenschakeling van onzekerheden. Sterker nog: mijn ervaring is dat de meest irritante mensen diegenen zijn, die 'het zeker weten'. Afgelopen zondag nog, in een restaurant: achter me zat iemand zijn eigen gezelschap voortdurend te vertellen wat hij er allemaal van vond, wat hij er allemaal van wist, hoe de vork in de steel zat, hoe de wereld draaide. Verschrikkelijk, wat een ergerlijke monoloog! Onvoorstelbaar ook dat het gezelschap het bij hem uithield. Mijn eigen eten smaakte er haast minder door, dus ik had medelijden met zijn disgenoten. Maar goed: onzekerheden dus.
Zo twijfel ik zelf voortdurend tussen het behouden van het goede, oude, waardevolle, en het met open armen ontvangen van het nieuwe, vernieuwende. Ik heb een enorm geloof in de kracht van de jongeren: hun energie en drive, hun enthousiasme en wil om iets te doen aan de problemen die ze tegenkomen. Ik wil ze dagelijks toeroepen dat ze díe kracht moeten gebruiken en dat ze 'm nooit verloren mogen laten gaan.
Maar diezelfde jongeren hebben er soms geen enkele boodschap aan als ik ze wil laten zien wat er aan moois en waardevols in de wereld is.
Natuurlijk besef ik daar dan weer bij dat wat ik zelf mooi en waardevol vind, voor hun een heel andere waarde kan hebben. Ze houden meestal niet van Bach of James Taylor, van Edward Hopper of de zonsondergang op Texel. Héél soms zie ik een glimp van begrip als ik mijn mavo-leerlingen laat merken wat mij boeit; wat ik de moeite waard vind. Dat is mij genoeg. Voor de rest moeten ze, net als ik, in hun eigen leven hun eigen keuzes maken. En het meest geboeid ben ik, als een leerling een presentatie houdt over iets dat hem of haar bezighoudt: skaten in Area51, een ernstige ziekte van een vader of moeder, een hiphop-artiest die echt iets te bieden heeft, het fokken van een zeldzaam konijnenras.
Die kids komen er echt wel; mèt of zonder mijn goede raad. Ik ben allang blij dat ik ze er af en toe bij mag helpen.
Leraar: het mooiste vak van de wereld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten